Emerytury zagraniczne – część pierwsza

Regulacje unijne w zakresie emerytur i rent.

Wewnątrz Unii Europejskiej nie istnieje jeden uniwersalny system emerytalno-rentowy. Spowodowane jest to faktem, iż prawo unijne nie ingeruje w zasady przyznawania świadczeń przez poszczególne państwa członkowskie. Każde państwo samo określa rodzaje świadczeń, a także warunki nabywania uprawnień do tych świadczeń. Regulowany jest także wiek emerytalny, staż wymagany do nabycia uprawnień do świadczeń, jak również jego wysokość.

Osoba pragnąca uzyskać emeryturę lub rentę w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej zobowiązana jest do spełnienia wymaganych przez dane państwo warunków, które określone i regulowane są przepisami prawa tego państwa. Przepisy unijne gwarantują jedynie, iż obywatele korzystające z możliwości swobodnego przepływu osób w ramach Unii Europejskiej tj. takie, które pracowały i podlegały ubezpieczeniu z tytułu wykonywanej pracy w różnych państwach wspólnoty, lub zmieniały miejsce zamieszkania i przeniosły się z jednego do drugiego państwa członkowskiego nie będą przez to w gorszej sytuacji.

Zasada ta dotyczy w szczególności osób pracujących i podlegających ubezpieczeniu w więcej niż jednym państwie. Z tego tytułu zamierzają ubiegać się o przyznanie świadczeń emerytalno-rentowych. Reasumując Unia Europejska jest swoistym koordynatorem systemów zabezpieczeń społecznych państw członkowskich.

Więcej na temat Unii Europejskiej przeczytać można w artykule: Brak chęci czy wyrachowanie? Czyli wszechogarniająca bierność w temacie unikania podwójnego opodatkowania od spadków.

Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego.

Unijna koordynacja polega w tym przypadku na wprowadzeniu właściwych regulacji prawnych, eliminujących sytuacje niekorzystne dla uprawnień z zakresu zabezpieczenia społecznego osób, które zdecydowały się na migracje w obrębie Unii Europejskiej. Każda osoba, która pracowała w państwach członkowskich, przesiedliła się z jednego, do drugiego państwa w obrębie UE nie może być w gorszej sytuacji.

Przepisy o koordynacji w odniesieniu do osób ubiegających się o świadczenia emerytalno-rentowe odnoszą się jedynie do „sytuacji międzynarodowej”. Znaczy to, iż wskazują sposoby ustalenia uprawnień do świadczeń oraz ich wysokość w stosunku do osoby zainteresowanej, a posiadającej, w co najmniej dwóch państwach okresy ubezpieczenia, bądź zamieszkania – w niektórych państwach uprawnienia emerytalne uzależnione są od samego zamieszkania na danym terytorium.